Nie zapomnij, gdzie zacząłeś.

Gdybym miała policzyć, ile razy powiedziałam coś złego na temat miejsca, gdzie się wychowałam, to zdecydowanie liczba ta przekroczyłaby 1000. I nie chodzi oczywiście o dom, chodzi o Złotą, znienawidzoną przeze mnie. Za brak perspektyw, brak miejsc, gdzie można wyjść wieczorami, fałsz ludzi (i tak mogłabym wymieniać). Nigdy nie ukrywałam, że nie lubię Złotej. Ale też nigdy nie uświadamiałam sobie, jak bardzo się mylę. 

Początki liceum dały mi w kość i cały czas powtarzałam, jak bardzo chcę wrócić do gimnazjum, ale, zaraz, zaraz do TEGO gimnazjum? Tego również znienawidzonego przeze mnie gimnazjum? Dokładnie do tego. Gdzie nauczyciele byli czasem niesprawiedliwi, gdzie uczniowie sprawiali sobie często przykrość. 

Mieszkanie w internacie uświadomiło mi, jak bardzo lubię wracać tutaj na weekendy, a każdy dłuższy pobyt w Złotej sprawiał, że nie miałam ochoty jechać do miasta. 

Kilka wydarzeń, dzięki którym poznałam bliżej ludzi stąd, sprawiło, że dostrzegłam tutaj szczęście. Wychowałam się tutaj, zaczynałam tutaj, uczyłam się tutaj, poznawałam tutaj, 

Patrząc na to wszystko z perspektywy czasu, jest mi wstyd, że mogłam tak bardzo nienawidzić tego miejsca. 

Co nie znaczy, że teraz ubóstwiam je ponad wszystko, ale pomimo wad, dostrzegam w nim wszystko, co dobre. 

Bo gdzie indziej, jak nie w Złotej robiłam moje pierwsze "profesjonalne" zdjęcia, poszłam na pierwszą dyskotekę (szkolną, co prawda, ale wtedy to był prawdziwy melanż), zawarłam szkolne przyjaźnie, które trwają? 

Nie zdawałam sobie sprawy, jak kilka stereotypów przysłania mi rzeczywisty obraz tego miejsca...

Perspektyw nie było, bo ich nie szukałam, miejsc nie było, bo nie było z kim wychodzić, a ludzi nie fałszywych nie było, bo tak naprawdę nie dość dobrze ich znałam. Więc będąc w miejscu, gdzie będę kończyć, nie zapomnę, gdzie zaczęłam...

Miłej niedzieli!